«Прыемна назіраць, як белае палатно запаўняецца фарбамі». Жыхарка Ліды стварае унікальныя карціны, вышытыя крыжыкам

29 Мая 2021 1395

У наш час рукадзелле, нягледзячы на тое, што ўсё можна купіць у краме, не рэдкасць. Навукоўцы даказалі: калі жанчына вяжа, шые, вышывае, малюе, яна ўваходзіць у гармонію са сваёй прыродай. Таму такія навамодныя захапленні, як скрапбукінг, мылаварэнне, бісерапляценне, дэкупаж, выраб лялек, – гэта не толькі творчасць, але і занятак для душы, карыснасць якога высока ацэньваецца іншымі людзьмі.

І з гэтым, безумоўна, згаджаешся, калі бачыш рукатворныя шэдэўры ручной працы, такія як, напрыклад, у лідчанкі Святланы Базюк. Больш за пятнаццаць гадоў таму жанчына захапілася рукадзеллем: стала ствараць унікальныя карціны, вышытыя крыжыкам. З тых часоў гэтаму хобі прысвячае ўвесь вольны час.

Тэмы работ Святланы Міхайлаўны самыя розныя. Вось плаваюць лебедзі, а вось пераліваюцца на сонейку купалы праваслаўнага храма, пакрыты снегам вясковыя хаты, дрыжаць кроплі вады на палявых кветках... Адным словам, любіць майстар зазірнуць у маляўнічыя куткі прыроды, падкрэсліць архітэктурнае хараство роднага горада, часта звяртаецца да хрысціянскай тэмы. Гульня фарбаў і адценняў, калі глядзіш на кожную карціну, зачароўвае вочы. Здавалася б, колькі трэба часу і цярпення, каб стварыць такую прыгажосць!

– Гэта, мабыць, адзін з нямногіх відаў рукадзелля, які, вядома ж, патрабуе ўкладання матэрыяльных сродкаў, і ў гэтым плане вельмі дапамагае муж Генадзь, можна сказаць, што ён мой спонсар, – усміхаецца гераіня артыкула. – Бо без паходаў у краму за расходнымі матэрыяламі не абысціся. Але творчы працэс варты таго па многіх прычынах. У наш насычаны клопатамі час вышыўка дапамагае забыць аб паўсядзённых клопатах. Звычайна раблю ўсе хатнія справы і бягу ў пакой хоць бы гадзіну-дзве папрацаваць з іголкай і ніткамі. У гэты час неяк адпачываеш, праблемы адыходзяць на другі план.

Калі ўсе работы развесіць на сценах дома Святланы Базюк, у выніку атрымалася б карцінная галерэя. Толькі хадзі і любуйся вышытымі драбнюткімі дэталямі. Ва ўмелых руках лідчанкі тысячы немудрагелістых крыжыкаў з ваўняных нітак ператвараюцца ў сапраўдныя мастацкія палотны. Усяго ў калекцыі майстра каля чатырохсот работ, у кожную з якіх ўкладзена часцінка душы.

– У тэхніцы вышывання маецца цэлы звод правілаў і хітрасцяў, – расказвае мая суразмоўца. – Але ў асноўным канчатковы вынік часта залежыць ад вопыту. Асабіста для сябе даўно вырашыла: лепш за ўсё працаваць па чыстай канве. Наогул вышыўка па белай (так яе называюць) – гэта вышэйшае майстэрства. Трэба самастойна разбіваць карціну на сектары і вылічваць клеткі. На аштампованай канве карціна ўжо амаль гатовая, ведай толькі кладзі роўна крыжык. Мне такое не па душы. Люблю ствараць з белага палатна нешта асаблівае, непаўторнае. А вось людзям, якія толькі робяць крокі ў рукадзеллі, заўсёды раю першае сваё знаёмства з дадзенай тэхнікай пачынаць з невялікіх карцін. А потым рука, як гаворыцца, наб'ецца.

У працэсе вышывання лідчанку прыцягвае прастор для творчасці. А яшчэ гэты занятак супакойвае, дапамагае самавыявіцца, прыносіць неверагодную радасць. У той жа час жанчына заўсёды адкрыта для эксперыментаў. Тры гады таму Святлана Базюк захапілася алмазнай вышыўкай. Гэта калі карціны ствараюцца з рознакаляровых стразаў. Кожны страз з-за пераліваў нагадвае вядомы каштоўны камень. У канчатковым выніку работы атрымліваюцца яркімі, са сваёй разынкай.

– Алмазная вышыўка сама па сабе яшчэ больш карпатлівая тэхніка, бо грані матэрыялу не вельмі зручныя для захопу пінцэтам, утрымаць страз цэлае мастацтва. Трэба налаўчыцца іх браць, не пашкоджваючы гладкую паверхню, і прыціскаць да палатна так моцна, каб не ссоўваўся з месца маленькі «алмаз». Потым вярнуць яго назад будзе складана. Увогуле выкладка аднаго такога палатна патрабуе ўседлівасці і ўважлівасці.

У асабістай калекцыі майстра – дзясяткі работ. Многія сёння таксама знаходзяцца ў праваслаўных храмах, частка – у калекцыях знаёмых і сяброў. Кожная карціна – асабістае дасягненне жанчыны, яе гонар. Вось і ў гэтыя дні майстар асабліва шчаслівая: у аддзеле рамёстваў і традыцыйнай культуры ўпершыню адкрылася яе персанальная выстава. А значыць, у жыхароў горада ёсць магчымасць не толькі ўбачыць рукатворныя шэдэўры лідчанкі, але і даць ім сваю ацэнку.

– Заўжды прыемна назіраць, як пустое палатно запаўняецца фарбамі, – у канцы размовы заўважыла Святлана Міхайлаўна. – Гэты працэс бясконцы, займальны, але калі дасягаеш мэты – атрымліваеш велізарнае задавальненне. Асабліва калі ўласныя сюжэты ажываюць на вачах. Не верыце, тады абавязкова паспрабуйце самі!