Старонка майго радаводу
21 Октября 2021
6751
Між тым, толькі праз гады прыходзіць дасканалае асэнсаванне дзеянняў, слоў бацькоў. Раскажу пра свой уласны досвед. У далёкім 1973 годзе наша сям’я пераехала ў Крупава. “Што тут незвычайнага? – скажаце вы. – Вунь колькі людзей пераязджае то з вёскі ў горад, то, наадварот, са сталіцы ў сельскую мясцовасць”.
Справа ў тым, што па ранейшым месцы жыхарства нашай сям’і маці працавала настаўніцай у мясцовай пачатковай школе, а мы, яе дзеці, таксама былі яе вучнямі. Школу закрывалі, і маці прапаноўвалі новае месца працы ў сярэдняй школе, размешчанай у суседнім пасёлку. Вось толькі адзін нюанс: вучняў туды таксама пераводзілі, а паколькі раней не было школьных аўтобусаў, у зімовы час (а зімы ж былі не такія, як цяпер, а сапраўдныя – з завеямі і маразамі) маці прапанавалі аформіць дзяцей у школьны інтэрнат.
А дзеці ж малыя, пачатковую школу паспеў закончыць толькі старэйшы сын, таму бацькі прынялі рашэнне – пераехаць у такі населены пункт, дзе будзе паблізу сярэдняя школа і пажадана недалёка ад горада, бо нават у сямідзясятых гадах мінулага стагоддзя адчуваўся адток людзей з вёсак, і яны станавіліся малаперспектыўнымі. Так і з’явілася наша сям'я ў Крупаве.
Мы, дзеці, хутка знайшлі агульную мову з равеснікамі, сябрамі сталі і тыя дзеці, якія жылі па суседстве, і аднакласнікі, што наведвалі школу з суседніх вёсак. Жыццё ў сям’і наладжвалася: для бацькі вельмі хутка знайшлася работа ў калгасе, добрыя механізатары, вадзіцелі, механікі (а наш тата быў здатным да тэхнікі спецыялістам), заўсёды былі запатрабаваныя ў сельскай гаспадарцы. А вось маці, на жаль, не змагла вярнуцца да сваёй любімай педагагічнай дзейнасці.
Фота з сямейнага архіва. Злева – мая маці Аляксандра Галкоўская.
У мясцовай школе месца не было, таму некаторы час працавала ў магазіне прадаўцом, а пазней, калі адкрыўся дзіцячы садок у Маладзёжным, была выхавальніцай. Адтуль і пайшла на пенсію. Колькі памятаю, сумавала, што не мае магчымасці выкладаць у школе і працаваць са сваімі любімымі пачаткоўцамі.
Быць настаўніцай – гэта ж мара яе дзяцінства, здзейсніць якую ў пасляваенныя гады было вельмі няпроста. Але мара акрыляе і дае натхненне, сілы, магчымасці. Так сталася і з маёй маці, Аляксандрай Піліпаўнай Галкоўскай. Дзякуючы сваёй стараннасці, цязе да ведаў і жаданню стаць настаўніцай яна паступіла ў Мсціслаўскае педагагічнае вучылішча, дзе выкладчыкамі былі педагогі, якія нядаўна вярнуліся з фронту, партызанскіх зямлянак. Пасля заканчэння вучылішча разам з дыпломам дзевятнаццацігадовая выпускніца педвучылішча атрымала накіраванне на работу на захад краіны, у Гродзенскую вобласць. Тут і сустрэла свайго мужа, нашага бацьку.
Вельмі любіла сваю працу, дзяцей… Дарэчы, была і ў мяне настаўніцай у першым класе. Памятаю, як на ўроку ўжо ў новым класе Крупаўскай СШ я стала выконваць практыкаванне і са здзіўленнем заўважыла, што літары пішу не так, як мая сяброўка па парце… Падышла настаўніца, паглядзела ў мой сшытак і гаворыць: “А, ты ўжо па новай методыцы пішаш? Ну, пішы, пішы…”
Чым скончылася гісторыя? Рознае было ў жыцці, добрае, трагічнае, але маю маці памятаюць яе былыя вучні, выхаванцы (якія даўно маюць ужо сваіх нашчадкаў), і сёння яна жыве разам з намі, яе дзецьмі, унукамі і (дзякаваць Богу!) праўнукамі.
Упэўнена, у кожнай сям’і ёсць свае гісторыі, добрыя і павучальныя, вясёлыя і з ноткамі суму. Галоўнае – каб у летапісы ўжо сваіх радаводаў мы ўпісвалі старонкі жыцця, запоўненыя прыкладамі дабра і самаахвяравання дзеля іншых людзей і, безумоўна, сваіх блізкіх. Без гэтага марнае спадзяванне чакаць ад чалавека высокіх пачуццяў і годных учынкаў і ў адносінах да тых, хто не з'яўляецца раднёй.
0Комментарии
Авторизоваться
Для отправки отзыва нужно авторизироваться.