Перажыць абнаўленне душы, дзякаваць за ўсё і быць шчаслівымі разам

17 Апреля 2022 2447

Вясенняе абнаўленне прыроды, якое ў апошнія дні, здаецца, не ішло, а хутка-хутка ляцела (літаральна на вачах распускаліся кветкі, набухалі пупышкі, скрозь зямную тоўшчу прабіваліся парасткі), прыпынілася. Затаілі дыханне і людзі ў чаканні велікоднай ночы, калі на ўвесь свет прагучыць радасная вестка: Хрыстос Уваскрос! Што перажываюць зараз лідчане, які сэнс укладваюць у свята Вялікадня, аб чым думаюць, якія надзеі ўскладаюць?

Данута ГУРЧЫН, мама дома сямейнага тыпу №1:

– Увесь тыдзень перад Вялікаднем мы актыўна да яго рыхтаваліся. Да Чыстага чацвярга імкнуліся зрабіць усё чыстым, а з пятніцы пачалі рыхтаваць стравы. Дзеці ў нашай сям'і вельмі любяць аліўе, салат з сухарыкамі і спаржавай фасоляй, мяса па-французску. Шмат і рознымі спосабамі мы фарбавалі яйкі: у шалупінні, фарбе, упрыгожвалі іх налепкамі. Сваімі рукамі рабілі пісанкі. У нас цяпер шмат маленькіх дзяцей, і для іх гэта было вельмі цікава, хвалююча і радасна. Увечары ў суботу мы па традыцыі ідзём разам у касцёл. У нядзелю – на ранішнюю імшу. Па-першае, гэта ўжо традыцыя – у нядзелю бываць у касцёле. Па-другое, сёлета адзін наш хлопчык стаў міністрантам, мы хочам раздзяліць з ім радасць, падтрымаць. Ксёндз таксама запрасіў нашых дзяўчынак, якія будуць пасыпаць дарогу кветачкамі.
Вялікдзень і Каляды – два галоўныя святы ў нашай сям'і. А таксама дні нараджэння дзяцей. У нядзелю мы зробім адкрыццё сезона на свежым паветры, у двары. У нас ёсць барбекю, таму свята адбудзецца пры любым надвор'і.

А калі зазірнуць у глыб сябе, то, вядома ж, у душы прысутнічае хваляванне. Як хрысціянка, я разумею: каб сустрэць Вялікдзень, трэба перажыць абнаўленне. У Вялікі пост я прыняла рашэнне: паспрабаваць стаць яшчэ больш адкрытай для дзяцей, каб больш адчуваць і разумець іх патрэбы. Я прасіла гэтага ў Бога ў штодзённых малітвах і адчуваю: гэта са мною адбываецца. Дзяцей мы з мужам таксама стараемся выхоўваць у веры. Я бачу, як яны мяняюцца. У пост многія па меры сваіх сіл прымалі розныя інтэнцыі: нехта не глядзеў фільмы жахаў, нехта адмовіўся ад той ці іншай звычкі. І сапраўды, дзеці сталі лепшымі. Трэба жыць з Богам – тады ўсё будзе добра.

Марыя МАКАРЭВІЧ, сацыяльны работнік, в. Буцілы:

– Перш за ўсё хочацца падзякаваць Богу, што доўгую зіму і каранавірусную навалу я перажыла. Магчыма, перахварэла, але не цяжка, увесь час была на нагах, на ровары. Не пакінула сваіх падапечных бабуль, да ўсіх даязджала, даходзіла. А зараз вясна: расада бярэцца ў рост, кветкі зацвітаюць – пачынаецца новае жыццё, а значыць, будзем жыць!

Атмасфера свята ў нашай вёсцы адчувалася ўжо ў мінулую нядзелю, на Вербніцу. Мы прыгатавалі для нашага ксяндза Валянціна самую незвычайную вярбу: прыгожую і два метры ў вышыню! А сёння мы старанна прыбралі рознакаляровымі стужкамі і кветкамі кошыкі з велікоднымі стравамі. У свой кошык я нават паставіла ліхтарык у форме велікоднага яйка. Гэта не столькі знешняя прыгажосць, колькі адлюстраванне нашых пачуццяў, любові да Бога.
У нядзелю чакаю ў госці дзяцей і ўнукаў. Збяромся за накрытым сталом. Па традыцыі паставім адну пустую талерачку для памерлых, каб і яны нябачна былі з намі і раздзялілі радасць Вялікага дня.

Аляксей ДУДЗІЧ, рэдактар тэхнічны ДУ “Рэдакцыя «ЛідаМедыяКампанія»:

– Кожны год на Вялікдзень у нас ёсць традыцыя – збірацца ўсёй сям'ёй. Разам з бацькамі мы, як правіла, едзем у госці да бабуль. У мяне іх дзве: Вераніка Станіславаўна Дудзіч і Марыя Уладзіміраўна Карнілава. Абедзве веруючыя, каталічкі, рэгулярна наведваюць касцёл. Яны з радасцю сустракаюць у сябе дома ўсіх дзяцей і ўнукаў. А збіраецца нас звычайна вельмі шмат: па тры-чатыры сям'і, ды яшчэ з дзецьмі. І кожны, я думаю, перажывае там шчаслівыя моманты. Бо сям'я для чалавека – гэта нешта вельмі важнае, мабыць, самае важнае. Мы дзелімся сваімі навінамі, успамінаем, жартуем. Не абыходзіцца без весялосці: гуляем у біткі з велікоднымі яйкамі.
Гэта вельмі здорава і проста па-чалавечы цёпла, душэўна, радасна. Для мяне Вялікдзень – менавіта такое свята.