«Лепшая «таблетка» ад хвароб – рух, «крэм» для твару – дабрыня, месца для жыцця – малая радзіма»

03 Июля 2020 2022

Журналіст “Лідскай газеты” пабываў на першым у гэтым сезоне свяце вёсак – у Бабрах – і даведаўся, як жыць, каб чалавекам заставацца, у чым сакрэт доўгажыхарства і дзе чэрпаць сілы, энергію і пазітыў.

Калі ваша свята не падобна на тое, якое ў гэту нядзелю ладзілася ў вёсцы Бабры Ходараўскага сельсавета, нават не клічце мяне на яго... Насамрэч гэта жарт (“Лідская газета” рада кожнай нагодзе сустрэцца з жыхарамі рэгіёна і чытачамі “раёнкі” – толькі запрашайце!). Але ёсць у гэтым жарце і вялікая доля праўды: настолькі было атмасферна, захапляльна і па-хатняму душэўна.

– Усе жыхары Баброў, як пастаянныя, так і тыя, хто толькі наведвае родную вёску ўлетку, без выключэння працавітыя, добразычлівыя, спагадлівыя. Кожны раз мяне тут сустракаюць як родную, за што вам дзякуй. Хачу пажадаць у неспакойны на сённяшні дзень час моцнага здароўя, шчырасці, доўгіх гадоў жыцця, – прывітала вяскоўцаў старшыня Ходараўскага райвыканкама Зоя Баклага.

Словы Зоі Іванаўны аб гасціннасці бабраўчан падчас свята вёскі пацвярджаліся не раз. Добры настрой сяльчанам дарылі артысты: спачатку Ходараўскага Дома культуры (яны былі і непасрэднымі арганізатарамі мерапрыемства), а затым аўтаклуба – сваімі галасамі і ігрой на музычных інструментах радавалі выканаўцы з Гудскага цэнтра творчасці і вольнага часу. Цяпер уявіце, пасля кожнай (!) песні бабраўчане дарылі артыстам кветкі. А яшчэ з гатоўнасцю падтрымлівалі выканаўцаў танцамі і апладысментамі. Такому прызнанню і Кіркораў з Баскавым бы пазайздросцілі.

Кожнае свята вёскі ў Лідскім раёне – гэта яшчэ адна падстава сказаць добрыя словы, падмацаваўшы іх падарункамі, у адрас людзей. Гэта традыцыя, якую безумоўна выконваюць у кожным населеным пункце. У Бабрах работнікі клуба ўшаноўвалі доўгажыхарак: 92-гадовую Соф’ю Гушчынскую і 97-гадовую Марыю Крыпень, а таксама ўдзельніка вайны ў Афганістане – Яўгенія Лобана.

Дарэчы, Соф’ю Гушчынскую я зыпрымеціла яшчэ да пачатку свята. Яна ішла, як кажуць, з вёскі, апіраючыся на палку, але досыць упэўнена. Побач бегалі дзеці, час ад часу запыняючыся і па чарзе беручы яе за руку. Калі Соф’я Іванаўна заняла сваё месца, я, карыстаючыся некалькімі хвілінамі вольнага часу да пачатку канцэртнай праграмы, падсела да ее на лаўку, каб паразмаўляць “за жыццё”.

– У мяне дзве ўнучкі і чатыры праўнукі (распавядаць у першую чаргу не пра сябе, а пра самых дарагіх і родных, вельмі ўласціва вясковым людзям, асабліва старэйшага ўзросту. І ў гэтай паслядоўнасці насамрэч столькі сэнсу!). Мне 93-ці год ідзе, а я ўсё на сваіх нагах. І сакрэт тут адзін – рух! Я заўсёды шмат працавала, сама сябе арганізоўвала. Сучасныя людзі развучыліся хадзіць, нават у краму, якая праз дарогу, на машыне ездзяць. Адкуль узяцца гэтаму здароўю? І не трэба казаць, што сёння час складаны. Ён у кожнага пакалення няпросты. Я вайну перажыла... – разважала Соф’я Гушчынская.

На маю заўвагу, што яна вельмі добра і молада выглядае, Соф’я Іванаўна адказала: “Трэба не крэмы ўціраць, а захоўваць чалавечнасць. Шчыра ўсміхацца людзям, быць сэрцам адкрытым, спагадлівым, клапаціцца адзін пра аднаго, тады на старасці гадоў на твары будуць толькі добрыя маршчынкі, а не “вынік” злосці, незадаволенасці і сварлівасці”.

Бабры – вёска зусім невялікая. Сёння ў ёй жылых засталося 17 двароў, у якіх зарэгістравана крыху больш за 20 чалавек. Большасць з іх у сілу ўзросту не жывуць тут цэлы год, з’язджаючы на зіму да дзяцей у горад. Аднак заўсёды спешна і з вялікай радасцю з «цывілізацыі» вяртаюцца ў вёску, ледзь за акном пацяплее. Таму што камфорт – гэта не наяўнасць выгод у доме, але цішыні – у душы, мернасці – у думках. Бабры для сваіх жыхароў – гэта месца нараджэння, месца, дзе прайшлі юнацтва і дзяцінства, дзе была пабудавана сям'я, народжаны дзеці, дзе і дагэтуль на крыжах сельскіх цвінтароў захаваліся імёны продкаў… Бабры – гэта радзіма, гэта сэрца, якое роўна б’ецца толькі тут.