Участковая бальніца ў пасёлку Першамайскі Лідскага раёна названа лепшай у вобласці

Нядаўна былі падведзены вынікі работы медустаноў Гродзеншчыны. Іх прафесійную дзейнасць высока ацаніў Міністр аховы здароўя Рэспублікі Беларусь Васіль Жарко. На калегіі, дзе аналізаваліся вынікі работы за мінулы год, прагучала: Лідскі раён унёс значны ўклад у паляпшэнне паказчыкаў здароўя насельніцтва. Прыводзіўся яскравы факт: рост нараджальнасці адзначаны ў дванаццаці раёнах, а ў абласным цэнтры і Лідскім раёне перавысіў смяротнасць. Паказальны і такі момант: Першамайская ўчастковая бальніца стала пераможцай абласнога агляду-конкурсу сярод арганізацый аховы здароўя.

Прызнаюся, ехала ў Першамайскі з упэўненасцю: у вобласці выбралі сапраўды годную ўстанову. І першае, што кінулася ў вочы яшчэ на падыходзе, – ідэальная чысціня прылеглай тэрыторыі. Здавалася б, пара генеральных уборак яшчэ не прыйшла, толькі сышоў снег, але нідзе ні смеццінкі. Леташняя траўка – нібы прычасаная. Прыемна ўразіла і сама бальніца. Дарэчы, ёй 50 гадоў. Тры гады таму тут быў праведзены капітальны рамонт. Бальніца змянілася да непазнавальнасці і зараз не саступіць сучасным гарадскім памяшканням.

Загадчык бальніцы Часлаў Серафіновіч паказвае карэспандэнту дыплом... “Гонар калектыву, высокае прызнанне агульнай працы. Але і – адказнасць. Мы разумеем, што працаваць павінны адпаведна. І ведаем: у нас атрымаецца. Тым больш што адчуваецца падтрымка адміністрацыі ЦРБ, райвыканкама, мясцовага торфапрадпрыемства”.

Адзначым, што калектыў у Першамайскай бальніцы склаўся надзвычай моцны і зладжаны. Практычна ўсе ўрачы, медсёстры, санітаркі працуюць нават не адзін дзясятак год. Сярод такіх – урачы Святлана Галубовіч, Вера Лукашэвіч, Аліна Некраш. Не выключэнне – медсёстры: Тэрэса Герасімук, напрыклад, у Першамайскай бальніцы больш за сорак гадоў. Вопытныя медыкі падаюць прыклад маладым. Паўгода таму ў бальніцу на працу прыйшла лабарант Ілона Кузьма. “У калектыве мяне вельмі добра прынялі, і праца падабаецца – іду на яе з задавальненнем, – прызнаецца дзяўчына. – Думаю застацца”.

Малады фельчар-лабарант Ілона Кузьма: «Калектыў прыняў мяне добра». 

***

Сама бальніца – гэта стацыянар, амбулаторыя і аптэка. І ўсё ўзаемазвязана. Вядуць прыём урачы-тэрапеўты, зубны ўрач, акушэрка, працуе лабараторыя, дзе можна здаць аналізы крыві, ёсць фізкабінет, у якім праводзяцца назначаныя фізіятэрапеўтычныя працэдуры. Усё максімальна набліжана да патрэб людзей.

У стацыянары 35 ложкаў, дзесяць з іх – так званыя сацыяльныя. Яны для адзінокіх састарэлых людзей, тых, хто апынуўся ў цяжкай жыццёвай сітуацыі. Як і кожная ўчастковая бальніца ў сельскай мясцовасці, гэта ўстанова мае сваю спецыфіку: урач тут з’яўляецца не толькі тэрапеўтам, але і ўрачом агульнай практыкі – і лорам, і неўролагам... Медыцынскай дапамогай першамайскіх медыкаў ахоплена больш за тры тысячы чалавек з самога пасёлка і сямнаццаці вёсак Дубровенскага сельсавета.

У той жа час кожны ўрач адчувае задачы, якія ўскладзены на сельскую медыцыну. Сярод прыярытэтных – знізіць смяротнасць і павысіць нараджальнасць. У гэтым кірунку ў першамайскіх медыкаў ёсць дасягненні. У мінулым годзе тут нарадзіліся 38 дзетак. Гэта шмат. Адначасова тут імкнуцца знізіць колькасць лятальных канцоў. Займаюцца прафілактыкай сардэчна-сасудзістых і анкалагічных захворванняў, змагаюцца са шкоднымі звычкамі, удзельнічаюць у назіральнай камісіі, наведваюць адзінокіх і сацыяльна небяспечных грамадзян.

Немагчыма не спыніцца і не сказаць колькі слоў аб саміх дактарах, бо ледзь не кожны з іх унікальны... З 1975 года (!) нязменным педыятрам працуе ў бальніцы Вера Паўлаўна Лукашэвіч. На яе руках вырасла ўжо трэцяе пакаленне жыхароў Першамайскага. Яна прыехала сюды зусім маладзенькай дзяўчынай адразу пасля Гродзенскага медуніверсітэта – і засталася. Памятае амаль усіх сваіх маленькіх падапечных, і свой першы выклік – у Дуброўню, на вул. Лугавую (дзе зараз знаходзіцца фірма “Білдэр”), і як яна ледзь не заблудзіла. Разам з ёй медсястрой працуе Алена Клышэйка. Калісьці яна змяніла працу ў Гродне на Ліду, а потым і Ліду на Першамайскі. І аб гэтым ніколькі не пашкадавала. Больш за дваццаць год беражэ жаночае здароўе жыхарак Першамайскага акушэрка Таццяна Варано. Добрасардэчная, камунікабельная, безадмоўная – так характарызуюць яе калегі. Ну а сама Таццяна Валянцінаўна кажа, што вельмі любіць працу, а найбольшае задавальненне атрымлівае, калі ўдаецца адгаварыць жанчыну ад аборту ці калі небяспечны дыягназ не пацвярджаецца. Тады яна кажа: «Дзякуй Богу!»

Акушэр Таццяна Варано 20 год беражэ здароўе першамайскіх жанчын.

Дарэчы, аповед аб Першамайскай бальніцы быў бы няпоўным, калі б не сказаць, якую духоўную падтрымку хворым і медперсаналу аказвае мясцовы праваслаўны прыход. Пастаянна наведвае бальніцу айцец Арцёмій.

***

Між іншым, зазірнём у палаты... У адной з іх застаём медсястру Таццяну Іванаўну Стому, якая вымярае ціск хвораму – Анатолю Гаелю. Мужчына паступіў у бальніцу з высокім ціскам, яго непакоіла і сэрца. Але першамайскія медыкі дапамаглі. Анатоль Аляксандравіч, не хаваючы шчырасці, кажа: “Дактары – выдатныя, у медсясцёр залатыя рукі, і ўвогуле – умовы як у санаторыі”.

“Зайдзіце ў сацыяльныя палаты, – падказвае мне загадчык бальніцы. – Там любяць, калі да іх прыходзяць. У мяне кожны дзень, ледзь толькі прыйду на працу, пытаюцца: “Ну што, бачылі там маіх? Ці прыедуць?” Кажу: “Прыедуць, бабуля, прыедуць”.

Сваякі наведваюць амаль усіх такіх пацыентаў, нягледзячы на ​​тое што ў многіх няма дзяцей. Хаця ў некаторых і дзеці ёсць, але... Сітуацыя, як кажуць, без каментарыяў.

Медсястра Таццяна Стома – з клопатам пра кожнага пацыента. 

На дзвярах адной з сацыяльных палат – таблічка “Лечачы ўрач Серафіновіч Ч. В”. З парога першае, што кідаецца ў вочы, – ідэальны парадак і акуратныя, прыгожыя бабулькі. На тумбачцы каля ложка адной з іх – абразкі. Бабулі сустракаюць мяне ўсмешкамі, нібы чакалі і хочуць шмат усяго расказаць... “Вельмі добрыя тут дактары, асабліва наш – Часлаў Віктаравіч, – першай уступае ў размову Рэгіна Янаўна Каско. – Я тут з лета. Трапіла з пераламанай нагой. Не хадзіла зусім. А цяпер вось, глядзіце, нават палачку не бяру...” І бадзёра, хораша прайшлася па пакоі. Яе суседка Антаніна Васільеўна Вайткевіч у бальніцы накшталт легенды – жанчына з вышэйшай адукацыяй, у мінулым выкладчык. Жыццёвыя абставіны так склаліся, што цяпер ёй патрэбны пастаянны нагляд медыцынскіх работнікаў, тым больш цяпер, калі атрымала пералом сцегнавой косткі. Але цяпер яна ўжо ходзіць, што і паспяшалася нам прадэманстраваць. Трэцяя іх суседка – Ганна Іосіфаўна Кудла – пакуль не ўстае, за ёю наладжаны догляд. Развітвацца з жыццярадаснымі бабулямі зусім не хацелася. Думалася: лёсу гэтых жанчын не пазайздросціш, а яны рады жыццю і што паслала яно на старасць такіх людзей, такое выдатнае асяроддзе. Ні адна з гэтых бабуль не паскардзіцца на свой лёс, а тым больш на медыкаў, якія сталі ім больш чым родныя людзі.

– І мы іх вельмі любім, – нібыта прачытаўшы мае думкі, кажа медсястра Таццяна Стома. – Ну вось, напрыклад, Рэгіна Янаўна... Яна ж адзінокая, але ў ёй столькі любові! Часам калі пачуе, што хтосьці скардзіцца на сваякоў, уступаецца, кажа: “А калі да мяне прыязджае пляменніца, што б і як бы мне ні балела, я заўсёды ўсміхаюся. А як інакш? Я павінна яе падбадзёрыць, дапамагчы. Я і памалюся за ўсіх”. Вось яны ў нас якія...

Жыхаркі адной з сацыяльных палат Рэгіна Каско (справа) і Антаніна Вайткевіч – з верай і любоўю да людзей.

***

Ужо на выхадзе з бальніцы яшчэ раз звяртаю ўвагу на прылеглую тэрыторыю: так шчыра завіхаецца тут дворнік Данута Ермаш – і канчаткова ўпэўніваюся, што першамайцам вельмі пашанцавала. Іх бальніца сапраўды выключная. Выключнасць гэта найперш у прафесійным, уважлівым да чужога болю персанале, а яшчэ ў чысціні, утульнасці, створаных тут рукамі людзей, і асаблівай атмасферы дабрыні і клопату.