«Трэба мець зносіны з людзьмі i знаходзіць з iмi агульную мову». Больш за пяцьдзясят гадоў жыхарка Ліды працуе фармацэўтам

02 Августа 2019 1781

Галіна Ягорава ведае аб леках усё. Яна фармацэўт. Больш за пяцьдзясят гадоў жыхарка нашага горада прысвяціла любімай прафесіі (узнагароджана медалём «Выдатнік аховы здароўя»).

Пасля заканчэння Магілёўскага медыцынскага вучылішча па размеркаванні прыехала ў Ліду, працавала ў цэнтральнай аптэцы № 4, якая некалі знаходзілася каля парку, потым у 130-й. А ў 2001 годзе аддала перавагу сельскай мясцовасці. Жанчына працуе ў аграгарадку Ваверка, штодня ездзіць на работу на аўтобусе. Гэта абставіна яе не бянтэжыць i не дастаўляе нязручнасцей. Гераіня артыкула ўпэўнена: аптэкі на сяле – на вагу золата. Кожны дзень яны павінны адчыняць дзверы для наведвальнікаў.

– Чалавек можа абысціся без некаторых прадуктаў, без пэўнай мэблі ў кватэры, але без лекаў, асабліва калі хварэе, ніколі, – разважае гераіня артыкула. – У аптэку, у якой працую не адзін год, звяртаюцца ў асноўным пенсіянеры. Дзеці многіх з ix даўно абзавяліся сем'ямі ў гарадах, наведваюць нячаста. А без медыцынскіх прэпаратаў людзям, якім далёка за семдзесят гадоў, не абысціся.

Mнorix cвaix наведвальнікаў сельскі фармацэўт ведае ў твар. «Трэба мець зносіны з людзьмі i знаходзіць з iмi агульную мову нават у вельмі цяжкіх сітуацыях, быць стрыманым, добразычлівым», – кажа яна. Бывае, чалавек толькі працягне рэцэпт, а патрэбная скрыначка або бутэлечка ўжо ляжыць на прылаўку. Здараецца, што вяскоўцы проста просяць парады або больш танны аналаг імпартнага прэпарата. Галіна Аляксандраўна i тут падкажа, а бывае, i дасць такія патрэбныя парады: не думаць аб дрэнным, глядзець на жыццё з аптымізмам, больш рухацца, бо рух – гэта жыццё.

Па слядах Галіны Ягоравай пайшлі яе дачка i ўнук – таксама працуюць фармацэўтамі. Імі жанчына вельмі ганарыцца.